There's something fishy about ING

Deze week ontving ik een e-mailbericht dat wel afkomstig leek van de ING-bank, maar dat niet was. Een geval van phishing dus. Maar pogingen om dit aan de ING te rapporteren liepen spaak.

Phishing is internetfraude. Bijvoorbeeld in de vorm van een e-malibericht dat vermomd is als een officieel bericht, bedoeld om de gebruiker om de tuin te leiden om zodoende gevoelige informatie van de gebruiker te ontfutselen. Een groot probleem, zeker voor internetbankieren, waar toegang tot je geld niet geblokkeerd wordt door een metersdikke stalen kluisdeur maar door een fröbelig wachtwoordje.

Banken koketteren liever niet met veiligheidslekken, ook niet als die lekken niet aan henzelf te wijten zijn. Informatie over phishing is dus wat weggeborgen in de veilige krochten van de website waar toch nooit iemand komt. Maar door deze Fritzl-methode dragen banken juist aan die onveiligheid bij en blijven hun klanten ongeïnformeerd en potentiële slachtoffers van het incredible phishing monster en... en... nou ja dat dus.

Na lang zoeken op de ING-site om het geval ergens te melden, besloot ik dan maar in godsnaam gewoon contact op te nemen. Maar een e-mailadres vinden bleek onmogelijk. Wel een formulier, maar dat leidde tot de melding dat mijn browser niet ondersteund werd. Hee, we hebben het hier wel over allmighty Firefox!

Dan maar bellen (ik had die dag niks beters te doen). Weet je wat bleek? De ING heeft een contract met Microsoft en daarom is de website niet volledig toegankelijk voor andere browsers dan Internet Explorer!

Tsssss!

Er is gesleuteld aan een lamp die kapot kan gaan

Vandaag was het zover. De kerstboom in mijn ouderlijk huis werd opgericht. In de praktijk komt dat neer op het ineenschuiven van een aantal plastic elementen die de illusie van een boom opwekken. Wel bijzonder is de kerstverlichting.

Het gezin van mijn moeder verhuisde na de oorlog van Eindhoven naar Haarlem. Kerstmis was toen nog een gevaarlijk volksfeest. De brandende kaarsjes in de droge kerstbomen brachten elk huisgezin elk jaar weer langs de rand van de totale destructie. Daarom vond Philips de elektrische kerstverlichting uit. Wat minder sfeervol maar wel zo praktisch.

Onze lampjes stammen uit die tijd. Ze zijn de eerste in hun soort en rolden uit de fabriek toen de film van Bing Crosby, White Christmas, in de bioscoop draaide, begin jaren 50.

Nu, anno 2009, doen de lampjes het nog steeds. Het kan niet anders of de lamp die kapot kan gaan is een van de volgende uitvindingen van Philips geweest.

Patstelling op schaaksite

Ik heb me aangemeld bij Helena-schaken.nl. Dat had ik beter niet kunnen doen.

Direct na het aanmelden stroomden de uitnodigingen om een schaakpartij te beginnen met andere gebruikers binnen. Na wat zetten gedaan te hebben vond ik de site toch niet goed genoeg en schreef ik me in bij Chessworld.net, die ook slecht is maar net door de beugel kan.

Ik wilde me netjes uitschrijven op Helena-schaken.nl, maar kreeg de melding dat er nog partijen aanwezig waren. Die zette ik dus eerst op "opgegeven" en probeerde het opnieuw. Maar ook als oude partijen aanwezig zijn, kun je je niet uitschrijven.

Ondertussen blijven de uitnodigingen binnenstromen en is er geen mogelijkheid om het versturen van uitnodigingen uit te schakelen. Ook is er geen contact met de webmaster mogelijk. Of dit een patstelling is weet ik niet, maar ik voel me wel geschaakt.

Rome (5)

Gistermiddag bezochten we Area Sacra, een ruïne- en stiltegebiedje midden in het verkeersgedruis van de stad. Behalve wat resten van vergane Romeinse glorie waren er katten te zien. Katten van baasjes dachten we, tot we een trappetje ontdekte dat leidde naar een kattenasiel. Op de borden die we onderweg tegenkwamen stond het woord donation centraal. We waren dus gewaarschuwd. Binnen werden we welkom geheten door een stereotiep kattenvrouwtje. Zo tegen de zestig liep ze, had grijzend haar en in het gesprek dat volgde werd al snel duidelijk dat ze alle vertrouwen in de mensheid verloren had. De katten stonden symbool voor al het goede dat mensen ontbeerden, op dat van enkele verlichte geesten na die het net als zij voor de katten opnamen. Als vanzelf begonnen ook wij de rol van verlichte geest te spelen, alsof ook ons leven in het teken stond van het redden van het sympathieke kattenvolk. Want we voelden aan dat het brengen van enige nuance een onmiddellijk einde van haar gastvrije ontvangst zou betekenen. En wilden we in deze krappe, benauwde kelder waarin, hoe dieper we kwamen, de geur van kattenpis en kattenuitwerpselen ons steeds efficiënter de adem benam, nog een leuke tijd hebben, dan was nuance niet verstandig. Maar dat ging ons gemakkelijk af, want we dragen katten een warm hart toe, daar zijn ze dol op.

En inderdaad hadden we al snel het vertrouwen van het vrouwtje: ze liet ons toe in de Ruimte Van De Gehandicapte Katten. Om daar te komen moesten we door een kooi kruipen van zo'n anderhalve meter hoog. Zij kon dat overigens zonder te bukken. In deze ruimte was de lucht stroperig van dierlijke incontinentie. Hier verbleven katten zonder ogen, zonder oren, met vreemd gestrekte achterpootjes of, dat hadden we al gemerkt, met spastische blazen. Toen ik knielde om een kat te aaien, zag een andere kat mijn knie als krabpaal aan. Maar toen ik het diertje wegduwde ging het onmiddellijk in de aanval over en begon mijn hand efficiënt te fileren. "You shouldn't touch that cat!", riep een medewerkster uit. Jammer dat ze dat niet van tevoren gezegd had. Toen het beest plotseling stopte zei ze: "That is strange, usually that cat won't stop..."

Na afloop gaf ik het kattenvrouwtje een briefje van tien. En dat terwijl ik nog geen stuiver aan de bedelende zwarte vrouwtjes gegeven had... te weinig aaibaarheidsfactor denk ik.

Rome (4)

We vertoeven nu een aantal dagen op de Jezus-camping en het laagje beschaving in ons begint langzaam maar zeker haarscheurtjes te vertonen. We (vooral ik) scheren ons minder en we hangen ons wasgoed in een boom. Ons hok begon na één dag al zo verschrikkelijk te meuren dat we ons zorgen maakten over onze persoonlijke hygiëne. Gelukkig bleek de lucht van een uit z'n naad zwetend Italiaans schimmelkaasje te komen dat zich op deze manier succesvol uit de vergetelheid ontrukte.

Om vervolgens in een afvalbak te verdwijnen.

 

's Ochtends proberen we zo snel mogelijk weg te komen door het pendelbusje te nemen naar Rome. Daar stikt het van de bedelaars. Vooral de oude vrouwtjes zijn zeer listig in het eurootjes aftroggelen van eerlijke toeristen. Door krom te lopen, zwart te dragen, een bibberend handje op te steken en de vele ziektes waaraan zij lijdt met een net zo bibberend stemmetje op te noemen, weet zij het onbeschermde hart van menig toerist te breken waarna het opborrelende schuldgevoel met wat muntjes wordt gestelpt. Maar wij hebben nog geen cent aan deze armoedzaaiers gegeven! Want dat oude vrouwtje zit 's avonds vast voor haar plasma-tv Lingo te kijken... wij trappen er niet in! Aan de andere kant... misschien is het in Italië wel slechter geregeld met de verzorgingsstaat dan in ons land en heeft Berlusconi hier en daar wat steekjes laten vallen. Ook jonge vrouwen met baby's in metro's doen het goed. Eerst wordt er een verhaaltje opgestoken voor het gehoor van de hele wagon, daarna trekt men massaal de portemonnee. Wij verstaan geen Italiaans en zijn daarom immuun voor het vast gruwelijke verhaal.

 

Wil je de essentie van Rome bevatten dan ontkom je er niet aan kerkje in, kerkje uit te gaan. Voor een agnost als ik lijken al die kerkjes op elkaar, maar toch maakt de tentoongespreide rijkdom ook op mij indruk. Tot stof vergane pausen en kardinalen liggen daar nog in marmer op hun sterfbed alsof ze een middagdutje doen, tussen Maria's, Jezussen, Petrussen en cherubijntjes. Maar ook wij als gewone stervelingen kunnen een plaatjes veroveren, door minimaal één gruwelijke marteling of ongeluk te begaan in ons leven, maar ondertussen toch trouw te blijven aan God, Jezus of Maria. Een rijke vrouw wiens hals doorkliefd werd in de badkamer omdat ze christelijk was (dat was in haar tijd not done in haar milieu) scoorde daarmee behoorlijk want aan haar is zelfs een hele kerk gewijd! Maar ook je borsten met tangen laten afrukken is een succesformule om voor eeuwig herdacht en aanbeden te worden. Wij vinden het vreemd dat majoor Bosshardt niet tenminste zalig verklaard is. Ze is dood, heeft haar hele leven elke rijkdom ontzegd en is God altijd trouw gebleven. Is er in Nederland een Bosshardt-kerkje? Volgens ons niet. Een schande!

Rome (3)

We zijn in Rome aanbeland. Maar waar zijn we aanbeland? Een camping... voor sommigen al voldoende om depressief door te raken, maar wij gunden dit toeristische verschijnsel nog het voordeel van de twijfel.

Probleem was het gewicht van onze rugzakken. Na uit onze bus gestapt te zijn, bleek de ingang van de camping nog een goede twee kilometer verderop te liggen. Dat besef drong na elke bocht dieper bij ons door. Bij de receptie werd de locatie van ons mobile home met een royale pennenzwiep omcirkeld en kregen we een sleutel met nr. 19 mee. Onderweg kwamen we diverse bordjes tegen die ons de weg naar nr. 19 wezen. Er bleken heel veel nr. 19's te zijn. Er waren mobile homes, mobile homes deluxe, bungalows, cabins... en heel veel steile kronkelpaadjes die ernaartoe leidden. Onze mobile home konden we alleen niet vinden. In het diepste en donkerste gedeelte van de camping kwam ik een soort verwilderde Jezusfiguur met baard tegen die, slechts gekleed in een soort lendendoek, beukennootjes zat te eten tussen onkruid en hagedissen. Zou ook ik zo eindigen na een verblijf van ongeveer twee weken?

Uiteindelijk vonden we ons mobile-home: een houten hut van twee bij twee meter waar net twee bedden in pasten. Op tafel stond een kan met water. Aan de kan hing een kaartje met daarop de tekst: "Als u deze kan schuin houdt, heeft u stromend water". Voor de rest was ons verblijf verstoken van elke vorm van westerse beschaving. We konden gezamenlijk gebruik maken van één krukje. De receptioniste had ons verteld dat de hutten waren gemaakt van echt Argentijns hout. Ja, kosten noch moeite was gespaard om ons toeristen te laten overnachten tussen zes planken.

We vroegen of het mogelijk was om te upgraden naar een luxer verblijf. Noop. Ok, konden we dan in ieder geval twee stoelen krijgen? Ja, dat kon. Maar de stoelen werden zeker bij een andere nr. 19 neergezet, want wij hebben ze tot nu toe niet gezien...

Rome (2)

Vandaag geshopt in de P.C. Hooftstraat van Milaan, Via Monte Napoleone. Waar er een winkeltje is, volledig gespecialiseerd in dameshandschoentjes en in andere winkeltjes pumps zo rond de twee mille kosten. Wij gingen voor Viktor en Rolf, in het zijstraatje Via Sant' Andrea, in wiens winkeltje alles van de verkeerde kant zou zijn. Maar op één paar schoenen op een plank in andermans winkel, was er van dit tweetal niets meer te bekennen. We vonden onszelf terug in de H&M, met Milanese kwaliteit maar Hollandse prijzen. Nog steeds op weg naar Rome.

Rome (1)

Zijn we net de grens over in Zwitserland, worden we ruw uit onze slaap gehaald door drie douaniers die onze treincoupe binnenkwamen. Alle bagage uitgepakt op zoek naar drugs. Het leken wel junkies zo eager waren ze om iets te vinden. Het was voor mij meteen een gelegenheid om even naar het toilet te gaan om de blaas te ledigen. Dat was natuurlijk koren op de molen van de achterdochtige ambtenaren; ik wilde vast het bewijsmateriaal wegspoelen! Na fouillering dropen de drie af, met blikken als: jullie hebben wel drugs, maar we kunnen het niet vinden. Blijkbaar voldoen wij aan het profiel van notoire drugssmokkelaars... Ben benieuwd hoe welkom we in Italië zullen worden ontvangen...

De innerlijke lezer

Waar anderen moeiteloos dikke pillen weglezen, heb ik moeite zelfs het dunste niemendalletje door te bladeren. Natuurlijk heb ik wel iets beters te doen dan lezen, maar toch, wat schort eraan?

Omdat onze vakantiebestemming Rome is, vond ik het een goed idee een boek op te pakken dat tenminste zijdelings over Rome gaat (De droom van de leeuw van Arthur Japin). Maar met mijn leestempo sla ik de laatste pagina om als de kerstetalages worden ingericht.

Ik geef toe dat ik weinig dikke pillen heb verzwolgen in mijn leescarrière. Ik lees voornamelijk wetenschappelijke boeken, misschien omdat hierin in enkele pagina's het hele universum in samengebalde vorm staat omschreven. Efficiënter kan niet.

Maar waarom heb ik die efficiency nodig? Waarom lezen anderen het oeuvre van een productieve auteur in dezelfde tijd die ik nodig heb om een wc-rol te verslijten?

Sinds vandaag weet ik het antwoord. Ik lees de woorden die ik lees hardop in mijn hoofd op. De woorden op het papier laat ik in mijn brein eerst via mijn spraakcentrum lopen, voordat ik ze interpreteer. Dat spraakcentrum is helemaal niet nodig om de woorden te interpreteren. Ik hóef mezelf niet voor te lezen. Maar dat heeft niemand mij ooit verteld. En ik heb het mezelf ook nooit afgeleerd. Ik heb de kwestie gewoon ontweken door dikke pillen links te laten liggen (en mezelf terloops een hoop tijd bespaard).

Lezen is een innerlijk proces. Maar zolang er geen EEG's op school staan die inefficiënte hersenactiviteit registreren, zal ieder voor zich de strijd met zijn innerlijke lezer moeten aangaan.

Kerstzang Haarlem

Kerst kreeg dit jaar een gevoelige klap toebedeeld door het monster van de commercie en zo hoort het ook.

Elk jaar, klokslag 12 uur op kerstavond, komen overal op aarde groepjes mensen samen om luidkeels enkele kerstliedjes te zingen, ter meerdere eer en glorie van de schepper en zijn zoontje Jezus.

Zo ook op het Nieuwekerksplein in de Haarlemse Vijfhoek. Deze samenzang was al enige jaren erg populair. Maar deze populariteit liep uiteindelijk uit de hand, waardoor besloten werd de festiviteit te verplaatsen naar de Grote Markt. Een lokatie met meer ruimte maar minder sfeer. Toch werd het vorig jaar nog bijna net zo gezellig.

Maar dit jaar was het gedaan met het rentmeesterschap van de kersttraditie. Het boekje met traditionele kerstliedjes was volkomen herschreven. Niet-christelijke liedjes (2000 Miles, Eenzame kerst) vierden de boventoon en de liedjes die er toe deden (Nu zijt wellekome, Oh kindeke klein) waren verbannen tot een inlegvel. En dat onder het genot van een bekertje doodgekookte glühwein.

De ingelegde liedjes werden als eerste afgewerkt zodat dat dan maar achter de rug was. Daarna kon het feest beginnen... en haakten wij af.

In café Koops likten wij de wond die de organisatie in onze kerststemming geslagen had. Daar hoorden we dat we niet alleen stonden in onze teleurstelling. Het Haarlems Dagblad stond vast veel ingezonden brieven over deze kerstnacht te wachten...

Misschien maar goed ook zo. De ware kerstgedachte komt het beste tot z'n recht bij onrecht. Van het jongetje in de voederbak tot het meisje met de zwavelstokjes, kerst is de troostende gedachte in dit aardse tranendal.

Jehova's Getuigen

Vanochtend was het weer zover. Jehova had wat getuigen onze kant op gestuurd.

Door het deurraampje zag ik een ongelofelijk lekker ding staan en pas bij het opendoen besefte ik dat het Jehova's getuigen waren. Best knap om door middel van je kleding en kapperskeuze het Woord al uit te dragen.

Het ongelofelijk lekkere ding was in de 20, schat ik. Naast haar stond de woordvoerdster en die was in de 40. Haar intro was nogal gek: "Misschien denkt u wel eens na over waar mensen heen gaan na hun dood?"

Ik zei dat ik dacht dat zij Jehova's getuigen waren en ze moesten dit schoorvoetend beamen. "In dat geval is de zaak bekeken", zei ik. "Ik ben iemand die al te ver afgedwaald is om nog gered te kunnen worden. Ik heb zo m'n eigen filosofietjes. Ik ben me d'r eentje."

Ik begon in een veel te snel tempo een onsamenhangend relaas waarin ik al mijn filosofietjes tot één samenhangend wereldbeeld probeerde samen te smeden. Darwin met z'n vinken kwam langs, chromosomen, mitochondriën en zwarte Eva. "Misschien is er wel geen God en een schepping", zei ik, "maar is er alleen maar God. En bestuderen theologen en wetenschappers wel een en hetzelfde". "Want", ging ik veel te gedreven verder, "jullie zien de wereld die mooi en bijzonder en complex is en proberen dat te verklaren door een wezen te poneren dat nog mooier, bijzonderder en complexer is. Dat is geen verklaring, daarmee verschuif je het probleem alleen maar". "Ja, maar dat is de manier waarop wij geloven", antwoordde de 40-jarige. Dat kon geen serieuze reactie op mijn bijna geniale, door de jaren heen uitgekristalliseerde wijsheid zijn dat ik voor hen tentoonspreidde. Ik moest nog een tandje hoger gaan.

"Hoe zit het dan met andere religies op andere werelddelen? Zijn die mensen dan allemaal dwalende?" "Jezus is daar heel duidelijk in", zei de 40-jarige, "hij respecteert die mensen wel, maar hij zegt ook dat ze ongelijk hebben". "Ja, maar de profeten van die andere religies zeggen dat ook over het christelijke geloof. Dus wie heeft er nou echt gelijk?" "In de Bijbel stonden profetieën die later ook zo uitkwamen", was het antwoord, "dus dan moet alles in de Bijbel wel kloppen."

"Intelligent Designers in Amerika proberen de Bijbelse schepping te bewijzen door op zoek te gaan naar bewijzen in de natuur. Maar wetenschappers weten dat dat een heel slechte manier van wetenschap bedrijven is. Je kunt altijd bewijzen vinden die passen in je wereldvisie. Maar Darwin zocht en vond verklaringen voor de raadselen die de natuur hem voorschotelde en zijn theorieën zijn later bekrachtigd door onderzoek van het DNA, wat in zijn tijd nog niet bekend was". "Misschien", ging ik verder, "is de wereld zelf wel een Bijbel die we moeten lezen en doen we God onrecht aan door dit niet te doen en in plaats daarvan de papieren, door mensenhanden gemaakte, Bijbel te vereren." "Maar de Bijbel is ook door God geschreven want hij inspireerde de mensen die het schreven", zei de 40-jarige. Maar gelukkig kwam de 20-jarige mij te hulp: "Dat er delen van de evolutietheorie niet bewezen zijn, wil niet zeggen dat de evolutietheorie niet bewezen is". Hoera! Ik begon land te winnen, net als zo'n 400 miljoen jaar geleden.

"Geloven jullie ook dat de aarde 8000 jaar oud is?", vroeg ik. "Nee", zei de 40-jarige, "de aarde is misschien wel miljarden jaren oud maar op een gegeven moment kwam God langs en schiep alles". Ik stond met m'n mond vol tanden. Het was zo makkelijk geweest om die onhoudbare stelling van 8000 jaar af te kraken, maar het is lastiger schieten op een religie die z'n opvattingen voortdurend wijzigt. Want volgens mij druisde haar uitspraak in tegen de statuten van Jehova's getuigen: wie of wat heeft de aarde geschapen als God er eerst nog niet bij was? Maar toch. Haar uitspraak was alweer een flink eind in de richting van de Waarheid.

Ik wenste hen veel geluk en schudde handjes. Ze liepen weg. Ze hadden net kennis gemaakt met een nog veel gestoorder exemplaar van Darwin's getuigen.

De macht der gewoonte

Voor sommigen is het leven een aaneenschakeling van hoogtepunten. Voor de meesten een aaneenschakeling van steeds hetzelfde. Helaas behoor ik tot de laatste categorie.

Zelfs de happy few ontkomt niet aan de dagelijkse routine, zoals daar zijn:
- tanden poetsen, eten, drinken, douchen, haar kammen, aan- en uitkleden, transporteren, small talk, werken, boodschappen, schoonmaken, opruimen, afwassen, enz.

Een dag heeft maar 16 uur en die zijn snel gevuld. Tussen de dagelijkse routines door gloort het licht van de vrijheid en daarin verraadt zich de levenskunstenaar.

Tanden poetsen begon ooit als een avontuur. Het gevoel van een borstel in je mond, de smaak van tandpasta, de heen-en-weer beweging. Toen kwam de mondhygiëniste die het inmiddels ingesleten gedragspatroon (en het ingesleten poetspatroon op je glazuur) probeerde te veranderen en je vertelde dat tanden poetsen een vorm van rocket science is, waarin er behalve de heen-en-weer beweging de draaiende, de diagonale en de wiebelende beweging is. En dat flossen toegevoegd moet worden aan de ketting van dagelijkse routine.

De routines op zich zijn, omdat ze zo herhaaldelijk terugkeren, inmiddels ingesleten patronen in onze hersens geworden. Niemand zal zich voor het tanden poetsen afvragen hoe het ook alweer moest. Erger nog, de hele handeling gebeurt voor het grootste deel volautomatisch, gestuurd door het ingesleten pad in ons brein. Net als een grammofoonnaald die door de groef van een plaat gestuurd wordt. De wand van de groef is net te hoog voor de naald om vrijelijk over de plaat te wandelen.

Als het grootste deel van ons leven te vergelijken is met een grammofoonplaat (of een cd waar de laser op een andere manier in toom wordt gehouden), voorspelt dat niet veel goeds. Hersens ontwikkelen zich voortdurend als ze maar nieuwe prikkels krijgen aangeboden. Van tanden poetsen leren ze niks meer. En dat geldt ook voor de andere talloze routines waaruit onze dag is opgebouwd.

Ik denk dat het overgrote deel van ons gedrag valt terug te brengen tot een of andere routine, een gedragspatroon dat wordt hergebruikt. De enige vrijheid die wij hebben is de volgorde waarin deze routines worden afgespeeld. Maar ook in de rangschikking treedt routine op, laten we zeggen metaroutines. Er is geen ontkomen aan: de automatische piloot heeft bezit genomen van ons leven. We zijn zombies.

We kunnen er wat aan doen. Herken de routine. En elimineer of wijzig hem. Poets je tanden eens met je andere hand. Eet met stokjes. Drink bier met een rietje. Douche zittend. Kam je haar met een tondeuse. Kleed je aan- en uit terwijl je een pirouette maakt. Neems eens een verkeerde afslag. Begin elke zin met dezelfde letter en neem elke dag een andere voor de afwisseling. Vraag eens om salarisvermíndering. Koop alleen producten met dezelfde kleur in de supermarkt. Stofzuig met de slang aan de andere kant. Ruim eens op. Was eens met de hand af of koop eens een vaatwasser.

Dit zal een ware schokgolf aan nieuwe synapsen in je hersens veroorzaken. Doctor Kawashima, eat your heart out!

Meteoriet

Enkele weken geleden ontdekte Franz een bijzondere steen in onze achtertuin. Die steen is mogelijk van buitenaardse oorsprong.

De steen is voornamelijk anthracietgrijs / zwart gekleurd en bevat vele glinsterende spikkeltjes. Het voorwerp is loodzwaar. Het soortelijk gewicht is maar liefst 5,3 gram per kubieke centimeter, en valt daarmee in de categorie ijzergesteente of... ijzermeteoriet.

Een op het eerste gezicht onopvallend maar bijzonder detail is een bijna exact vierkante inkeping, alsof er een plug in hoort die elektronisch toegang verschaft tot een vernuftig buitenaardse machine aan de binnenkant van de steen.

Mocht het toch om aards gesteente gaan, dan is het wellicht een komatiiet en zo'n 2 miljard jaar oud.

Een ieder die meer opheldering kan geven over de aard en oorsprong van dit bijzondere object, wordt verzocht te reageren op dit artikel.

Casema goes Ziggo

Casema is veranderd in Ziggo. Ik wilde mijn wisselgesprekdienst uitzetten, maar kon die dienst niet vinden op de vernieuwde website.

Telefoongids... punt com

Vanmorgen ben ik op de bres gesprongen om de naam van onze nationale trots, KPN Telefoongids, te beschermen tegen onverlaten.

Ik werd laatst gebeld door Telefoongids. Ik heb daar een gratis plaatsing en de vraag was of ik die plaatsing wilde omzetten naar een betaalde. "Stuur maar wat informatie", zei ik.

Dat werd een fax en pas daaruit bleek dat het om Telefoongids.com ging. Terwijl ik dacht mij te herinneren dat ze zich in het telefoongesprek uitgaven als "Telefoongids".

De gratis plaatsing bleek op Telefoongids.com niet te bestaan. Ook daaruit blijkt dat ze gebruik maken van de naamsverwarring.



De prijs van een plaatsing? 150 euro per maand. Looptijd? 36 maanden. Schrikbarend. Zeker als je naar hun website kijkt. De kwaliteit van een bedrijf verraadt zich door de kwaliteit van hun logo...

Niet meer op gereageerd, tot ik vanmorgen een telefoontje van ze kreeg. Deze keer wat alerter, hoorde ik dat de callcenter-medewerker zich inderdaad voorstelde als "Telefoongids".

Ik stelde deze verwarring aan de kaak en mijn vermoeden dat ze meeliften op, nee zelfs misbruik maakten van, de gevestigde naam van Telefoongids, om onschuldige, nietsvermoedende bedrijven een duurbetaalde vermelding op een niet bezochte website op te dringen.

De callcenter-medewerker was gepokt en gemazeld in het omzeilen van mijn kritiek. Het einde van het gesprek ging als volgt:

- "Ik denk dat jullie misbruik maken van de naam Telefoongids."
- "Inderdaad zijn wij van Telefoongids.com, er is denk ik enige spraakverwarring ontstaan, ik zal mijn collega's daar op wijzen."
- "U stelde uzelf ook voor als Telefoongids, dus ik denk dat het een policy van jullie is. Ik zal onderzoeken of er juridische stappen te nemen zijn."
- "Dat is prima, u heeft onze gegevens?"
- "Ja, die heb ik."
- "Dan wens ik u veel succes en een prettige dag."
- "Van hetzelfde, goedemorgen."

Mailtje gestuurd naar Tros Opgelicht.

Malta

Reageerbuis was met vakantie, vandaar de tijdelijke dip in blogfrequentie.

Isis en ik bezochten Malta, waar we Franz en Belladonna ontmoetten die, onafhankelijk van ons, ongeveer dezelfde boeking gemaakt hadden. Een bizar toeval, waarmee weer even een tipje van de sluier van de bizarre werkelijkheid opgelicht werd.

Dat blijkt uit het boek dat ik in de vakantie las (het is nog niet uit, ik ben, als langzame maar grondige lezer, op pagina 200 van de 493): The fabric of the cosmos van Brian Greene. Een opsomming van wat tot nu toe bekend is over de structuur van de werkelijkheid.

Ik zal af en toe een blog schrijven over de opmerkelijkste bevindingen in dat boek

Biotex

Biotex probeert het wel, maar het lukt 'm niet. Hij heeft een hagelwit vachtje, met hier en daar wat vlekjes; vandaar de naam Biotex.

Maar 's nachts heeft zijn libido niet zoveel last van z'n albedo. En vannacht was het raak. De wereld is één mereltjesweduwe rijker.

Nederland bekent kleur

Vandaag waren Isis en ik aanwezig bij de demonstratie "Nederland bekent kleur", op de Dam in Amsterdam.

Na een vriendschappelijk klopje van de Dood op mijn kale kop (althans een man die de gedaante van zijn grootste vijand had aangenomen) en het spotten van een aantal bekende Nederlanders (Bart van Big Brother, de Jakhalzen van De wereld draait door), was het dan tijd voor wat muziek en enige toespraken. Gelukkig maar, want het was nat en koud en ik voelde mijn hoogverheven idealen al snel afbrokkelen.

Frank Boeijen zong: "Denk niet wit, denk niet zwart, denk niet zwart-wit, maar in de kleur van je harrrng..." in het Nederlands en Arabisch, maar beide even onverstaanbaar als we van Frank Boeijen gewend zijn. En wat bedoelt hij nou met "bloed op de achterbank van de werkelijkheid"? Maar het getuigde van lef dat hij de prominente zanger wilde zijn in deze verhitte materie.

Het was voor mij 25 jaar geleden dat ik en Barba Rella in Amsterdam demonstreerden. Tegen de kruisraketten. Het boze huisvrouwtje dat een kruisraket naar God schopte, is nu vervangen door twee dansende mannen (homosensuelen?) waarvan er eentje in het geel gekleed gaat en een snor draagt.

De demonstratie onderstreepte waarheden die zo vanzelfsprekend zijn, dat het ongelooflijk is dat het nodig is ze te verdedigen. Wilders kan nog met lagere school logica gepareerd worden.

Nou ben ik een beetje Wildersmoe en zit wat extreemrechtse forums te plagen met intelligente opmerkingen. Een nieuwe hobby!

En dan nu het klapstuk van dit blog: een voorspelling wanneer de Wildersfilm online gaat. Ik heb via een scriptje de broncode van Wilders geanalyseerd en gezien dat rond half negen vanmorgen een mutatie plaatsvond, die daarna meteen weer ongedaan gemaakt is: de generale repetitie voor morgenochtend. Zelfde tijd zelfde zender.

UPDATE: Fitnathemovie.com ligt eruit, omdat de provider onderzoekt of de site in strijd is met haar policy.

De tijdreiziger die niet kwam

Ik was zo'n acht jaar en hoorde over het mogelijk bestaan van tijdreizen. Dat leek me wel wat. Ik wist dat de huidige stand der wetenschap nog in de kinderschoenen stond waar het tijdreizen betrof, maar bedacht een manier om toch met die tijdreizigers in contact te komen.

Ik schreef een briefje. Hierin maakte ik mijn wens kenbaar om in contact te treden met tijdreizigers. Om het de tijdreiziger gemakkelijk te maken, noteerde ik mijn coördinaten. Niet alleen die van ruimte, maar ook mijn tijdcoördinaten. Met andere woorden, ik schreef mijn adres op en het tijdstip dat ik bezocht wenste te worden.

Hier dook meteen het eerste dilemma op. Wat weerhoudde mij ervan de datum van gisteren op te schrijven? Ik had nog liever gisteren dan vandaag contact willen krijgen. Maar mijn geheugen zei mij dat er gisteren niets gebeurd was. Daar kon dit briefje geen verandering meer in brengen! Twijfel nam bezit van me, maar ik besloot toch door te zetten met dit experiment. Ik noteerde de volgende dag als tijdcoördinaat.

Nu moest ik dit briefje ergens wegstoppen, zodat het de tand des tijds zou doorstaan. In een fles diep onder de grond? Nee, de kans dat die gevonden zou worden zou te klein zijn. Ik besloot het briefje in een boek in mijn boekenkast te verstoppen. Het duurde even voor ik het meest geschikte boek gevonden had. Het moest een boek zijn dat niet op de vuilnisbelt terecht zou komen en het moest gelezen kunnen worden door volwassen mensen die een brevet tijdreizen op zak hadden.

De volgende dag keek ik af en toe uit het raam. Zou de tijdreiziger er al zijn? Maar na lang wachten brokkelde mijn hoop af. Er waren nu drie opties. Tijdreizen is niet mogelijk, het briefje is zoekgeraakt of de tijdreiziger vond het niet interessant genoeg mij te bezoeken.

Een dag later werd ik nieuwsgierig naar mijn briefje. Wat had ik er ook alweer opgezet? Maar als ik het briefje zou pakken en niet meer terug zou stoppen, zou ik de oorzaak zijn van het feit dat ik gisteren niet bezocht werd. Opnieuw een dilemma. Wat ik ook met het briefje deed, het zou niets meer kunnen veranderen aan wat gisteren -niet- gebeurde. Toch vond ik het principieel onverstandig dat briefje te pakken.

Veel later liet ik me toch verleiden en ging op zoek naar het briefje. Maar hoe ik ook zocht -en ik ging heel systematisch te werk-, geen spoor meer van mijn schriftelijke verzoek.

Door het verdwenen briefje werd het verklaarbaar dat er geen bezoek uit de toekomst had plaatsvonden. Misschien had ik een onbekende natuurwet ontdekt.

Goeiemoggel

Ik heb het reclamespotje voor... (wat was het product eigenlijk?), waarin gegoeiemoggeld en gesproetjes werd nooit leuk gevonden en het verbaasde me dat het zo'n hype werd.

Ik heb nog nooit een verkeerd gespeld smsje gekregen en de spelfouten die in de commercial gemaakt worden zijn ook nog eens onrealistisch: met een smsje en T9 ingeschakeld kun je nooit zulke spelfouten krijgen.

Volkomen niet grappig dus. Ik heb nog nooit enig onderbuikkriebel gekregen dat het begin zou kunnen zijn van een lach.

Ben ik nou echt zo'n sufkop of is er sprake van een tweedeling in Negerland?