De innerlijke lezer

Waar anderen moeiteloos dikke pillen weglezen, heb ik moeite zelfs het dunste niemendalletje door te bladeren. Natuurlijk heb ik wel iets beters te doen dan lezen, maar toch, wat schort eraan?

Omdat onze vakantiebestemming Rome is, vond ik het een goed idee een boek op te pakken dat tenminste zijdelings over Rome gaat (De droom van de leeuw van Arthur Japin). Maar met mijn leestempo sla ik de laatste pagina om als de kerstetalages worden ingericht.

Ik geef toe dat ik weinig dikke pillen heb verzwolgen in mijn leescarrière. Ik lees voornamelijk wetenschappelijke boeken, misschien omdat hierin in enkele pagina's het hele universum in samengebalde vorm staat omschreven. Efficiënter kan niet.

Maar waarom heb ik die efficiency nodig? Waarom lezen anderen het oeuvre van een productieve auteur in dezelfde tijd die ik nodig heb om een wc-rol te verslijten?

Sinds vandaag weet ik het antwoord. Ik lees de woorden die ik lees hardop in mijn hoofd op. De woorden op het papier laat ik in mijn brein eerst via mijn spraakcentrum lopen, voordat ik ze interpreteer. Dat spraakcentrum is helemaal niet nodig om de woorden te interpreteren. Ik hóef mezelf niet voor te lezen. Maar dat heeft niemand mij ooit verteld. En ik heb het mezelf ook nooit afgeleerd. Ik heb de kwestie gewoon ontweken door dikke pillen links te laten liggen (en mezelf terloops een hoop tijd bespaard).

Lezen is een innerlijk proces. Maar zolang er geen EEG's op school staan die inefficiënte hersenactiviteit registreren, zal ieder voor zich de strijd met zijn innerlijke lezer moeten aangaan.