There's something fishy about ING

Deze week ontving ik een e-mailbericht dat wel afkomstig leek van de ING-bank, maar dat niet was. Een geval van phishing dus. Maar pogingen om dit aan de ING te rapporteren liepen spaak.

Phishing is internetfraude. Bijvoorbeeld in de vorm van een e-malibericht dat vermomd is als een officieel bericht, bedoeld om de gebruiker om de tuin te leiden om zodoende gevoelige informatie van de gebruiker te ontfutselen. Een groot probleem, zeker voor internetbankieren, waar toegang tot je geld niet geblokkeerd wordt door een metersdikke stalen kluisdeur maar door een fröbelig wachtwoordje.

Banken koketteren liever niet met veiligheidslekken, ook niet als die lekken niet aan henzelf te wijten zijn. Informatie over phishing is dus wat weggeborgen in de veilige krochten van de website waar toch nooit iemand komt. Maar door deze Fritzl-methode dragen banken juist aan die onveiligheid bij en blijven hun klanten ongeïnformeerd en potentiële slachtoffers van het incredible phishing monster en... en... nou ja dat dus.

Na lang zoeken op de ING-site om het geval ergens te melden, besloot ik dan maar in godsnaam gewoon contact op te nemen. Maar een e-mailadres vinden bleek onmogelijk. Wel een formulier, maar dat leidde tot de melding dat mijn browser niet ondersteund werd. Hee, we hebben het hier wel over allmighty Firefox!

Dan maar bellen (ik had die dag niks beters te doen). Weet je wat bleek? De ING heeft een contract met Microsoft en daarom is de website niet volledig toegankelijk voor andere browsers dan Internet Explorer!

Tsssss!