Rome (4)

We vertoeven nu een aantal dagen op de Jezus-camping en het laagje beschaving in ons begint langzaam maar zeker haarscheurtjes te vertonen. We (vooral ik) scheren ons minder en we hangen ons wasgoed in een boom. Ons hok begon na één dag al zo verschrikkelijk te meuren dat we ons zorgen maakten over onze persoonlijke hygiëne. Gelukkig bleek de lucht van een uit z'n naad zwetend Italiaans schimmelkaasje te komen dat zich op deze manier succesvol uit de vergetelheid ontrukte.

Om vervolgens in een afvalbak te verdwijnen.

 

's Ochtends proberen we zo snel mogelijk weg te komen door het pendelbusje te nemen naar Rome. Daar stikt het van de bedelaars. Vooral de oude vrouwtjes zijn zeer listig in het eurootjes aftroggelen van eerlijke toeristen. Door krom te lopen, zwart te dragen, een bibberend handje op te steken en de vele ziektes waaraan zij lijdt met een net zo bibberend stemmetje op te noemen, weet zij het onbeschermde hart van menig toerist te breken waarna het opborrelende schuldgevoel met wat muntjes wordt gestelpt. Maar wij hebben nog geen cent aan deze armoedzaaiers gegeven! Want dat oude vrouwtje zit 's avonds vast voor haar plasma-tv Lingo te kijken... wij trappen er niet in! Aan de andere kant... misschien is het in Italië wel slechter geregeld met de verzorgingsstaat dan in ons land en heeft Berlusconi hier en daar wat steekjes laten vallen. Ook jonge vrouwen met baby's in metro's doen het goed. Eerst wordt er een verhaaltje opgestoken voor het gehoor van de hele wagon, daarna trekt men massaal de portemonnee. Wij verstaan geen Italiaans en zijn daarom immuun voor het vast gruwelijke verhaal.

 

Wil je de essentie van Rome bevatten dan ontkom je er niet aan kerkje in, kerkje uit te gaan. Voor een agnost als ik lijken al die kerkjes op elkaar, maar toch maakt de tentoongespreide rijkdom ook op mij indruk. Tot stof vergane pausen en kardinalen liggen daar nog in marmer op hun sterfbed alsof ze een middagdutje doen, tussen Maria's, Jezussen, Petrussen en cherubijntjes. Maar ook wij als gewone stervelingen kunnen een plaatjes veroveren, door minimaal één gruwelijke marteling of ongeluk te begaan in ons leven, maar ondertussen toch trouw te blijven aan God, Jezus of Maria. Een rijke vrouw wiens hals doorkliefd werd in de badkamer omdat ze christelijk was (dat was in haar tijd not done in haar milieu) scoorde daarmee behoorlijk want aan haar is zelfs een hele kerk gewijd! Maar ook je borsten met tangen laten afrukken is een succesformule om voor eeuwig herdacht en aanbeden te worden. Wij vinden het vreemd dat majoor Bosshardt niet tenminste zalig verklaard is. Ze is dood, heeft haar hele leven elke rijkdom ontzegd en is God altijd trouw gebleven. Is er in Nederland een Bosshardt-kerkje? Volgens ons niet. Een schande!