Rome (3)

We zijn in Rome aanbeland. Maar waar zijn we aanbeland? Een camping... voor sommigen al voldoende om depressief door te raken, maar wij gunden dit toeristische verschijnsel nog het voordeel van de twijfel.

Probleem was het gewicht van onze rugzakken. Na uit onze bus gestapt te zijn, bleek de ingang van de camping nog een goede twee kilometer verderop te liggen. Dat besef drong na elke bocht dieper bij ons door. Bij de receptie werd de locatie van ons mobile home met een royale pennenzwiep omcirkeld en kregen we een sleutel met nr. 19 mee. Onderweg kwamen we diverse bordjes tegen die ons de weg naar nr. 19 wezen. Er bleken heel veel nr. 19's te zijn. Er waren mobile homes, mobile homes deluxe, bungalows, cabins... en heel veel steile kronkelpaadjes die ernaartoe leidden. Onze mobile home konden we alleen niet vinden. In het diepste en donkerste gedeelte van de camping kwam ik een soort verwilderde Jezusfiguur met baard tegen die, slechts gekleed in een soort lendendoek, beukennootjes zat te eten tussen onkruid en hagedissen. Zou ook ik zo eindigen na een verblijf van ongeveer twee weken?

Uiteindelijk vonden we ons mobile-home: een houten hut van twee bij twee meter waar net twee bedden in pasten. Op tafel stond een kan met water. Aan de kan hing een kaartje met daarop de tekst: "Als u deze kan schuin houdt, heeft u stromend water". Voor de rest was ons verblijf verstoken van elke vorm van westerse beschaving. We konden gezamenlijk gebruik maken van één krukje. De receptioniste had ons verteld dat de hutten waren gemaakt van echt Argentijns hout. Ja, kosten noch moeite was gespaard om ons toeristen te laten overnachten tussen zes planken.

We vroegen of het mogelijk was om te upgraden naar een luxer verblijf. Noop. Ok, konden we dan in ieder geval twee stoelen krijgen? Ja, dat kon. Maar de stoelen werden zeker bij een andere nr. 19 neergezet, want wij hebben ze tot nu toe niet gezien...