De tijdreiziger die niet kwam

Ik was zo'n acht jaar en hoorde over het mogelijk bestaan van tijdreizen. Dat leek me wel wat. Ik wist dat de huidige stand der wetenschap nog in de kinderschoenen stond waar het tijdreizen betrof, maar bedacht een manier om toch met die tijdreizigers in contact te komen.

Ik schreef een briefje. Hierin maakte ik mijn wens kenbaar om in contact te treden met tijdreizigers. Om het de tijdreiziger gemakkelijk te maken, noteerde ik mijn coördinaten. Niet alleen die van ruimte, maar ook mijn tijdcoördinaten. Met andere woorden, ik schreef mijn adres op en het tijdstip dat ik bezocht wenste te worden.

Hier dook meteen het eerste dilemma op. Wat weerhoudde mij ervan de datum van gisteren op te schrijven? Ik had nog liever gisteren dan vandaag contact willen krijgen. Maar mijn geheugen zei mij dat er gisteren niets gebeurd was. Daar kon dit briefje geen verandering meer in brengen! Twijfel nam bezit van me, maar ik besloot toch door te zetten met dit experiment. Ik noteerde de volgende dag als tijdcoördinaat.

Nu moest ik dit briefje ergens wegstoppen, zodat het de tand des tijds zou doorstaan. In een fles diep onder de grond? Nee, de kans dat die gevonden zou worden zou te klein zijn. Ik besloot het briefje in een boek in mijn boekenkast te verstoppen. Het duurde even voor ik het meest geschikte boek gevonden had. Het moest een boek zijn dat niet op de vuilnisbelt terecht zou komen en het moest gelezen kunnen worden door volwassen mensen die een brevet tijdreizen op zak hadden.

De volgende dag keek ik af en toe uit het raam. Zou de tijdreiziger er al zijn? Maar na lang wachten brokkelde mijn hoop af. Er waren nu drie opties. Tijdreizen is niet mogelijk, het briefje is zoekgeraakt of de tijdreiziger vond het niet interessant genoeg mij te bezoeken.

Een dag later werd ik nieuwsgierig naar mijn briefje. Wat had ik er ook alweer opgezet? Maar als ik het briefje zou pakken en niet meer terug zou stoppen, zou ik de oorzaak zijn van het feit dat ik gisteren niet bezocht werd. Opnieuw een dilemma. Wat ik ook met het briefje deed, het zou niets meer kunnen veranderen aan wat gisteren -niet- gebeurde. Toch vond ik het principieel onverstandig dat briefje te pakken.

Veel later liet ik me toch verleiden en ging op zoek naar het briefje. Maar hoe ik ook zocht -en ik ging heel systematisch te werk-, geen spoor meer van mijn schriftelijke verzoek.

Door het verdwenen briefje werd het verklaarbaar dat er geen bezoek uit de toekomst had plaatsvonden. Misschien had ik een onbekende natuurwet ontdekt.