Rome (5)

Gistermiddag bezochten we Area Sacra, een ruïne- en stiltegebiedje midden in het verkeersgedruis van de stad. Behalve wat resten van vergane Romeinse glorie waren er katten te zien. Katten van baasjes dachten we, tot we een trappetje ontdekte dat leidde naar een kattenasiel. Op de borden die we onderweg tegenkwamen stond het woord donation centraal. We waren dus gewaarschuwd. Binnen werden we welkom geheten door een stereotiep kattenvrouwtje. Zo tegen de zestig liep ze, had grijzend haar en in het gesprek dat volgde werd al snel duidelijk dat ze alle vertrouwen in de mensheid verloren had. De katten stonden symbool voor al het goede dat mensen ontbeerden, op dat van enkele verlichte geesten na die het net als zij voor de katten opnamen. Als vanzelf begonnen ook wij de rol van verlichte geest te spelen, alsof ook ons leven in het teken stond van het redden van het sympathieke kattenvolk. Want we voelden aan dat het brengen van enige nuance een onmiddellijk einde van haar gastvrije ontvangst zou betekenen. En wilden we in deze krappe, benauwde kelder waarin, hoe dieper we kwamen, de geur van kattenpis en kattenuitwerpselen ons steeds efficiënter de adem benam, nog een leuke tijd hebben, dan was nuance niet verstandig. Maar dat ging ons gemakkelijk af, want we dragen katten een warm hart toe, daar zijn ze dol op.

En inderdaad hadden we al snel het vertrouwen van het vrouwtje: ze liet ons toe in de Ruimte Van De Gehandicapte Katten. Om daar te komen moesten we door een kooi kruipen van zo'n anderhalve meter hoog. Zij kon dat overigens zonder te bukken. In deze ruimte was de lucht stroperig van dierlijke incontinentie. Hier verbleven katten zonder ogen, zonder oren, met vreemd gestrekte achterpootjes of, dat hadden we al gemerkt, met spastische blazen. Toen ik knielde om een kat te aaien, zag een andere kat mijn knie als krabpaal aan. Maar toen ik het diertje wegduwde ging het onmiddellijk in de aanval over en begon mijn hand efficiënt te fileren. "You shouldn't touch that cat!", riep een medewerkster uit. Jammer dat ze dat niet van tevoren gezegd had. Toen het beest plotseling stopte zei ze: "That is strange, usually that cat won't stop..."

Na afloop gaf ik het kattenvrouwtje een briefje van tien. En dat terwijl ik nog geen stuiver aan de bedelende zwarte vrouwtjes gegeven had... te weinig aaibaarheidsfactor denk ik.

Rome (4)

We vertoeven nu een aantal dagen op de Jezus-camping en het laagje beschaving in ons begint langzaam maar zeker haarscheurtjes te vertonen. We (vooral ik) scheren ons minder en we hangen ons wasgoed in een boom. Ons hok begon na één dag al zo verschrikkelijk te meuren dat we ons zorgen maakten over onze persoonlijke hygiëne. Gelukkig bleek de lucht van een uit z'n naad zwetend Italiaans schimmelkaasje te komen dat zich op deze manier succesvol uit de vergetelheid ontrukte.

Om vervolgens in een afvalbak te verdwijnen.

 

's Ochtends proberen we zo snel mogelijk weg te komen door het pendelbusje te nemen naar Rome. Daar stikt het van de bedelaars. Vooral de oude vrouwtjes zijn zeer listig in het eurootjes aftroggelen van eerlijke toeristen. Door krom te lopen, zwart te dragen, een bibberend handje op te steken en de vele ziektes waaraan zij lijdt met een net zo bibberend stemmetje op te noemen, weet zij het onbeschermde hart van menig toerist te breken waarna het opborrelende schuldgevoel met wat muntjes wordt gestelpt. Maar wij hebben nog geen cent aan deze armoedzaaiers gegeven! Want dat oude vrouwtje zit 's avonds vast voor haar plasma-tv Lingo te kijken... wij trappen er niet in! Aan de andere kant... misschien is het in Italië wel slechter geregeld met de verzorgingsstaat dan in ons land en heeft Berlusconi hier en daar wat steekjes laten vallen. Ook jonge vrouwen met baby's in metro's doen het goed. Eerst wordt er een verhaaltje opgestoken voor het gehoor van de hele wagon, daarna trekt men massaal de portemonnee. Wij verstaan geen Italiaans en zijn daarom immuun voor het vast gruwelijke verhaal.

 

Wil je de essentie van Rome bevatten dan ontkom je er niet aan kerkje in, kerkje uit te gaan. Voor een agnost als ik lijken al die kerkjes op elkaar, maar toch maakt de tentoongespreide rijkdom ook op mij indruk. Tot stof vergane pausen en kardinalen liggen daar nog in marmer op hun sterfbed alsof ze een middagdutje doen, tussen Maria's, Jezussen, Petrussen en cherubijntjes. Maar ook wij als gewone stervelingen kunnen een plaatjes veroveren, door minimaal één gruwelijke marteling of ongeluk te begaan in ons leven, maar ondertussen toch trouw te blijven aan God, Jezus of Maria. Een rijke vrouw wiens hals doorkliefd werd in de badkamer omdat ze christelijk was (dat was in haar tijd not done in haar milieu) scoorde daarmee behoorlijk want aan haar is zelfs een hele kerk gewijd! Maar ook je borsten met tangen laten afrukken is een succesformule om voor eeuwig herdacht en aanbeden te worden. Wij vinden het vreemd dat majoor Bosshardt niet tenminste zalig verklaard is. Ze is dood, heeft haar hele leven elke rijkdom ontzegd en is God altijd trouw gebleven. Is er in Nederland een Bosshardt-kerkje? Volgens ons niet. Een schande!

Rome (3)

We zijn in Rome aanbeland. Maar waar zijn we aanbeland? Een camping... voor sommigen al voldoende om depressief door te raken, maar wij gunden dit toeristische verschijnsel nog het voordeel van de twijfel.

Probleem was het gewicht van onze rugzakken. Na uit onze bus gestapt te zijn, bleek de ingang van de camping nog een goede twee kilometer verderop te liggen. Dat besef drong na elke bocht dieper bij ons door. Bij de receptie werd de locatie van ons mobile home met een royale pennenzwiep omcirkeld en kregen we een sleutel met nr. 19 mee. Onderweg kwamen we diverse bordjes tegen die ons de weg naar nr. 19 wezen. Er bleken heel veel nr. 19's te zijn. Er waren mobile homes, mobile homes deluxe, bungalows, cabins... en heel veel steile kronkelpaadjes die ernaartoe leidden. Onze mobile home konden we alleen niet vinden. In het diepste en donkerste gedeelte van de camping kwam ik een soort verwilderde Jezusfiguur met baard tegen die, slechts gekleed in een soort lendendoek, beukennootjes zat te eten tussen onkruid en hagedissen. Zou ook ik zo eindigen na een verblijf van ongeveer twee weken?

Uiteindelijk vonden we ons mobile-home: een houten hut van twee bij twee meter waar net twee bedden in pasten. Op tafel stond een kan met water. Aan de kan hing een kaartje met daarop de tekst: "Als u deze kan schuin houdt, heeft u stromend water". Voor de rest was ons verblijf verstoken van elke vorm van westerse beschaving. We konden gezamenlijk gebruik maken van één krukje. De receptioniste had ons verteld dat de hutten waren gemaakt van echt Argentijns hout. Ja, kosten noch moeite was gespaard om ons toeristen te laten overnachten tussen zes planken.

We vroegen of het mogelijk was om te upgraden naar een luxer verblijf. Noop. Ok, konden we dan in ieder geval twee stoelen krijgen? Ja, dat kon. Maar de stoelen werden zeker bij een andere nr. 19 neergezet, want wij hebben ze tot nu toe niet gezien...

Rome (2)

Vandaag geshopt in de P.C. Hooftstraat van Milaan, Via Monte Napoleone. Waar er een winkeltje is, volledig gespecialiseerd in dameshandschoentjes en in andere winkeltjes pumps zo rond de twee mille kosten. Wij gingen voor Viktor en Rolf, in het zijstraatje Via Sant' Andrea, in wiens winkeltje alles van de verkeerde kant zou zijn. Maar op één paar schoenen op een plank in andermans winkel, was er van dit tweetal niets meer te bekennen. We vonden onszelf terug in de H&M, met Milanese kwaliteit maar Hollandse prijzen. Nog steeds op weg naar Rome.

Rome (1)

Zijn we net de grens over in Zwitserland, worden we ruw uit onze slaap gehaald door drie douaniers die onze treincoupe binnenkwamen. Alle bagage uitgepakt op zoek naar drugs. Het leken wel junkies zo eager waren ze om iets te vinden. Het was voor mij meteen een gelegenheid om even naar het toilet te gaan om de blaas te ledigen. Dat was natuurlijk koren op de molen van de achterdochtige ambtenaren; ik wilde vast het bewijsmateriaal wegspoelen! Na fouillering dropen de drie af, met blikken als: jullie hebben wel drugs, maar we kunnen het niet vinden. Blijkbaar voldoen wij aan het profiel van notoire drugssmokkelaars... Ben benieuwd hoe welkom we in Italië zullen worden ontvangen...