Uitvinder zingende vis overleden

John Waterspoon, de uitvinder van "De zingende vis", is overleden.
Waterspoon werd op slag wereldberoemd toen hij, in de jaren tachtig, zijn zingende vis lanceerde. Al eeuwen was de grote-vis-op-houten-plank een pronkstuk dat in geen enkele havenkroeg mocht ontbreken, maar Waterspoon wist dit alledaagse object tot hoog niveau te verheffen. Door mechanische én voor die tijd revolutionaire digitale technieken te combineren wist hij zijn concurrentie ver achter zich te laten.
Het principe van de zingende vis berust op de optische illusie dat een bewegende mond zingt, als het in combinatie met zang bekeken wordt. Playbackers maken hier dankbaar gebruik van. Een goede zingende vis bestaat uit minimaal drie bewegende onderdelen: de bek, de kop en de staart. De kop dient naar het publiek te bewegen alsof de vis het publiek toezingt. De bek zingt en de staart tenslotte geeft het ritme weer. De drie onderdelen dienen natuurlijk zoveel mogelijk synchroon te lopen met de zang. Soms is de vis tweede stem, zodat een verrassingseffect optreedt als de vis invalt. De mechanische scharnieren worden aan het oog onttrokken door de rubberen vissenhuid.
De vis behoort te gaan zingen zodra een sensor beweging constateert, zodat de nietsvermoedende voorbijganger schrikt, maar zijn verhoogde adrenalinespiegel al gauw kan weglachen. Want lachen is waar het John Waterspoon uiteindelijk toch om te doen was.
Vaak gebruikte deuntjes zijn: "Take me to the river" (gerelateerd aan de natuurlijke leefomgeving van de vis), "Don't worry be happy" (wat hetzelfde aan het hout genagelde effect oplevert als "Always look on the bright sight of life" van Monty Python) en "Mack the Knife" (de Blitzstein vertaling).Een enkele keer zingt de vis niet, maar richt het sprekende woord tot je. Dat zijn de krenten in de pap.
Ik buig diep voor John Waterspoon en verheug me nu al op de opnieuw uitgebrachte Waterspoon Singing Fishes die de markt binnenkort zullen overspoelen.
Hoed u voor namaak.
Hoe het moet:
Don't worry be happy
Bad to the bones
Hoe het niet moet:
Take me to the water
Spin-off's:
Act naturally / I will survive
Over the rainbow
Only you
Labels: lol

De SuperDrinker bestaat uit een chique drankglas waar in de bodem een sensor is ingebouwd, die reageert op kantelen. Zodra het glas aan de mond wordt gezet en een teug wordt genomen van de inhoud, non-alcoholisch natuurlijk, schakelt de sensor aan en zorgt voor een zwakstroomsignaal dat via stroomdraadjes naar de implantaten in de schedel geleid wordt. Een lichte desoriëntatie is het gevolg en de gebruiker voelt zich prettiger en vrijer.
"Maar dan volg je haar benen, en kijkt zolang je kijken kunt..."
Naaktfoto's van Manon Thomas! De naakt poserende Manon Thomas in sexy poses. Bekijk hier alle
Het laat me niet meer los. Gestaafd door serieuze websites en zelfs in mijn eigen lijfblad New Scientist. Een surfer op Hawaii, 41 jaar oud, vindt de theorie van alles, de heilige graal van theoretische natuurkundigen. En niet alleen voor deze beroepsgroep. Een theorie van alles zal alles op z'n kop zetten. De ontdekking dat elektriciteit en magnetisme via elektromagnetisme verbonden waren, heeft de industrialisatie in een 'stroom'versnelling gebracht. Andere natuurkrachten zijn ook met elkaar verbonden, maar we weten nog niet precies hoe. Vooral zwaartekracht laat zich moeilijk temmen.

In het blad New Scientist van juli 2007 (ik weet het, ik loop achter), las ik het artikel "From e to eternity". Het behandelt het vraagstuk, vroeger het dilemma, van de transcendente getallen. Transcendentaal in de zin van ongrijpbaar, onbegrijpelijk.

Goed nieuws. De ruzie tussen de auteurs A.F.Th. van der Heijden en Arnon Grunberg is voorbij. De twee kemphanen hebben de strijdbijl begraven.




