Kijk nog eens naar dat stipje. Enig idee wat dat is?
Het is HIER. Dat zijn wij.
En op dat stipje: iedereen waar je van houdt, iedereen die jij kent, iedereen waar je ooit van gehoord hebt, elk mens dat ooit WAS, leefde dáár zijn leven. De optelsom van ons geluk en lijden, de duizenden religies, ideologieën en economische doctrines, elke jager en verzamelaar, elke held en lafaard, elke stichter en vernietiger van beschavingen, elke koning en boer, elk verliefd stelletje, elke moeder en vader, elk hoopvol kind, uitvinder en ontdekkingsreiziger, elke leraar, elke corrupte politicus, elke superster, elke geboren leider, elke heilige en zondaar in de geschiedenis van onze soort leefde hier. Op een stofdeeltje, opgelost in een zonnestraal.
De Aarde is een ongelooflijk klein podium in een ongelooflijk uitgestrekte kosmische arena. Denk eens aan de rivieren van bloed, verspild door al die generalen en keizers zodat zij, glorieus triomferend, de tijdelijke meesters konden zijn van een
gedeelte van dit stofje. Denk eens aan al die eindeloze wreedheden, veroorzaakt door de bewoners van het ene deel van dit stofje, berokkend aan de nauwelijks te onderscheiden bewoners van het andere deel van het stofje, hoe talrijk hun misverstanden, hoe sterk hun neiging om de ander te doden, hoe fanatiek hun haat.
Onze misvattingen, onze ingebeelde belangrijkheid, onze aanname dat we een bevoorrechte positie hebben in het universum, wordt uitgedaagd door dit zwakke lichtpuntje. Onze planeet is een eenzame stip in de grote uitdijende kosmische duisternis. In deze onvindbaarheid, in al deze uitgestrektheid, is er geen enkele aanwijzing dat er iets zal zijn dat ons zal redden van onszelf.
De Aarde is de enige wereld, voor zover bekend, dat leven bevat. Er is geen plek waar we heen kunnen, tenminste niet in de nabije toekomst. Bezoeken, ja. Ons vestigen, nog niet. Of je het nu leuk vindt of niet, op dit moment is de Aarde de plek waar het op aan komt.
Er wordt gezegd dat astronomie een nederig makende, karaktervormende ervaring is. Misschien is er geen betere demonstratie van de waanzin van menselijke hoogmoed dan deze op grote afstand gemaakte foto van onze wereld. Voor Carl Sagan onderstreepte de foto onze verantwoordelijkheid om vriendelijker met elkaar om te gaan, om deze zwakke, blauwe stip te behouden en zijn bestaan te vieren. Ons enige thuis dat we ooit zullen kennen.
Carl Sagan, de Amerikaanse astronoom die in 1996 stierf, kon ons bestaan als geen ander in kosmisch perspectief zetten. Al Gore refereerde aan Sagans woorden in zijn film
An Inconvenient Truth. Als het besef van onze kwetsbaarheid doordringt, kunnen we gemotiveerd raken onze hebzucht opzij te zetten.
Misschien is het succes van Al Gores boodschap wel een teken aan de wand en sluimert er een nieuw elan in de geest van de mensen. Een allesbevattend perspectief, waartoe Carl Sagan de aanzet gaf, en dat de oplossing kan zijn voor onze bestaanscrisis.
Terwijl ik dit schrijf, hoor ik dat er zich ongelooflijke hoeveelheden gas en olie in de zeebodem van de Noordpool ophouden en dat we daar binnenkort bij kunnen omdat de Noordpool smelt! Wat zeur ik nog, kom op! Werk aan de winkel!
Links:
A pale blue dot - Carl Sagan 3 min 31 secA pale blue dot - Carl Sagan 40 min 02 secTrailer An inconvenient truth op Climatecrisis.netAl Gore over An inconvenient truth - 3 min 44 secLabels: astronomie, bespiegelingelarij, milieu, ruimte / tijd, ruimtevaart