De ontdekking van de hemelbewoners

In de zomer van 2012 kwam het bericht. Jarenlang had men de hemel afgespeurd. Statistici hadden het voor ons uitgerekend: het heelal zou GONZEN van leven. Alleen de praktijk was nog nodig om de verbijsterende cijfers te bevestigen. Een uitputtende speurtocht werd gestart. Nog nooit hadden de sterren zo gezwegen. Het luisterende oor, een constructie even groot als onze planeet, bestaande uit roestvrijstalen radiotelescopen, verdeeld over de wereld, maar verenigd in glasvezel, had een oorverdovende stilte opgevangen. De mensheid zwom in een oceaan van eenzaamheid. Maar eens moest er iets opdoemen aan de zwarte horizon, iets opduiken uit die donkere oceaan. Niets was zo vanzelfsprekend en ongelooflijk tegelijk. En zo geschiedde. Een astronoom van het SETI-project, Search for Extra-Terrestrial Intelligence, vertelde:

"Uit de diepe duisternis van het heelal kwam deze stem... De stem was als die van een operazangeres, de compositie als een aria. Galmend in de lege akoestiek van het heelal baande haar roep in radiogolven zich een weg door licht en materie, duizelingwekkend oud, en beschadigd door ruis en tikken, littekens van geëxplodeerde sterren, vergane werelden en buitenaardse volkeren, in de vergetelheid God aanroepend. Ik hoorde deze Koningin van de Nacht en stond ademloos, roerloos, terwijl haar stem en het universum om mij heen roteerde, als om een ondenkbaar multidimensionele as. De ouderdom van haar stem was niet te schatten, noch haar schoonheid. Maar zij was er, op haar met sterren versierde troon, heel groot en heel ver en niemand wist waar vandaan. Neutronensterren waren de ruis, zwarte gaten de stiltes, supernova's de pitten in dit ethervinyl waarvan een aardse metalen naald, de radiotelescoop, nu de groeven aftastte. Een diepe heimwee maakte zich van me meester, toen ik uit het open raam in de richting zag die de telescoop aanwees. Een zwakke ster, flakkerend als een stervende vlam in de wind van de nacht, bereikte m'n netvlies en m'n hart. En ik wist: dit was de wereld die het contact met de aarde had gevonden."

De band werd teruggeluisterd, maar er was niets geregistreerd. Een magnetische storm had het signaal weggeblazen of een technische fout was fataal geweest. Opnieuw werd de antenne gericht op de ondergaande ster. Ze zweeg. Niemand dan de astronoom heeft het ooit gehoord. Niemand dan de astronoom kan het vertellen. Maar de astronoom zwijgt. Hij zwijgt als de ster, nu gedoofd, en roterend als een zwarte danseres op het toneel terwijl het doek valt.