Even een dipje

Vandaag is het verkiezingsdag. Ik had gedacht dat het zou voelen als een nationale feestdag. Zoiets als Koninginnedag. In plaats daarvan voel ik me somber en triest. Ik voel me als Atlas, die de wereld op z'n schouders torst. Een ondraagbare last. Ik voel dat de problemen niet zijn te op te lossen. De leefomgeving van alle dieren op aarde zal vernietigd worden. Het zal plaats maken voor een kunstmatige omgeving die overal gecreëerd wordt, bedoeld om mensen tevreden te stellen.
Het was mijn bedoeling om rijk te worden om daarmee tijd over te houden om de aarde te redden. Nu rijk worden niet lukt, blijkt dat ik ook het redden van de aarde niet aan kan. Als ik word geconfronteerd met dierenleed en het kappen van oerwouden, zakt alle moed mij in de schoenen. Woede en verdriet verlammen me. Het liefst steek ik m'n kop in het zand. Vergeten! Vergeten! Gelukkig lukt dat en kan ik door met m'n vertrouwde leventje. Ik geef m'n geld aan Greenpeace en Wereld Natuur Fonds. Laat hen het maar oplossen.

Er is maar één uitweg. Ik herinner me het visioen van een indiaan die zag dat in het einde der tijden mensen in de rij zouden staan om hun hoofd af te hakken. Ik zie dat als een metafoor voor geboortebeperking op wereldschaal. Alleen een halvering van de mensheid kan nog enig soelaas bieden. Geen geboortebeperking zoals in China gebeurt. Dat werkt abortus en babymoord in de hand. Maar chemische sterilisatie in ruil voor een flinke som geld lijkt me wel wat. Ook een ziekte net zo dodelijk als aids en zo besmettelijk als griep zou een zegen voor de planeet zijn.

Dit klinkt gruwelijk, ik weet het. Toch is het de afschuwelijke waarheid. Zou er een opperwezen zijn die het biotoop van de aarde moest beheren, dan was het allang gebeurd. Mark Rutte zegt dat we de economie moeten stimuleren zodat we geld krijgen om te investeren in milieu. Dream on. We moeten niet investeren, we moeten ons terugtrekken. En ons schamen.