Leidt expansie tot nieuwe oerknal?

Ik loop de laatste dagen met een theorie rond. Het koppelt de uitdijing van het heelal en de potentie van het valse vacuüm met elkaar.

Vals vacuüm is de benaming voor het feit dat een vacuüm leeg lijkt, maar in werkelijkheid vele deeltjes bevat die uit het niets ontstaan en weer vergaan. Dit gebeurt continu op elke plek in de ruimte, dus ook in de ruimte tussen je oog en de monitor voor je. De afstand tussen de deeltjes is nooit groot genoeg om te kunnen ontsnappen aan elkaar, waardoor annihilatie, vernietiging, steeds onvermijdelijk is en er uiteindelijk dus niets overblijft. Maar in potentie is elke kubieke centimeter, waar ook in het heelal, barstensvol energie en deeltjes.

Het wordt langzamerhand duidelijk dat het heelal met toenemende snelheid aan het uitdijen is. Als je die gedachte tot je laat doordringen, kan je niet anders dan volkomen perplex staan. Over miljarden en miljarden jaren zal de uitdijingssnelheid ongelooflijk groot zijn. Een denkbeeldig speldenpuntje zal binnen een seconde uitdijen tot een bol van vele lichtjaren groot. De uitdijingssnelheid zal steeds maar blijven toenemen en het oneindige benaderen (de ruimte is namelijk niet gebonden aan een maximum snelheid, namelijk de lichtsnelheid, die geldt alleen voor materiedeeltjes). Naar mijn idee moet er uiteindelijk en onvermijdelijk een moment komen waarin het valse vacuüm uiteengereten wordt, namelijk als de deeltjes in het valse vacuüm elkaar weer willen vernietigen, maar de kans niet krijgen omdat de ruimte tussen hen inmiddels al te groot geworden is. Met andere woorden, de uitdijingssnelheid van het heelal op subatomair niveau overtreft op dat moment de ontsnappingssnelheid van de deeltjes in dit valse vacuüm.

Een extreem explosieve geboorte van energie en materie zal dan het gevolg zijn: een nieuwe oerknal. Niet één oerknal, elk stukje ruimte van een op dat moment ongelooflijk groot universum zal een nieuwe oerknal voortbrengen en daarmee een nieuw universum.

Misschien geeft het een verklaring voor de inflatie die in het begin van ons heelal plaatsvond. Het heelal is toen in een fractie van een seconde van subatomaire grootte naar de grootte van een grapefruit gegaan. Fluctuaties, die altijd optreden in een vals vacuüm, zijn toen triljarden keer triljarden vergroot en uit deze minieme fluctuaties zijn uiteindelijk alle sterrenstelsels ontstaan. Misschien vloeide de inflatie, die nu nog niet begrepen wordt, voort uit een extreem expanderend, al lang overleden, moeder-universum.