De laatste pepernoot

Een Sint gaat met zijn tijd mee. Dat moet wel, om een weloverwogen keuze te maken tussen de digitale snufjes en elektronische gadgets die tegenwoordig op het verlanglijstje van elk mensenkind prijkt.
Maar met de tijd meegaan heeft ook zo z'n nadelen. Zo voel ik dat die tijd ook voor mij een zware last is die ik af en toe maar moeilijk kan torsen. Ik voel me als Jasper, mijn trouwe schimmel, die mijn gewicht met liefde draagt, totdat ik afstap. Naarmate ik ouder wordt, lijkt de tijd zwaarder te worden. Zo voel ik dat er een dag gaat komen, dat ik zal moeten vragen of de tijd van míj wil afstappen, zodat ik, licht en vrij, een onbekende toekomst tegemoet kan vliegen.
Maar ik aarzel. Ik ben gehecht aan de traditie. Ik zoek daarom nog een opvolger. Het liefst een goedheiligman, dat is toch wel een voorwaarde. Ik stam zelf uit een christelijke voorgeschiedenis, maar een islamitische opvolger zie ik ook in mijn vizier. Het moet er eentje zijn die zich niet zo laat verblinden door z'n geloof. Mijter en mantel dienen vooral om je warm te houden in de decembermaand. Niet het geloof, maar het kind staat centraal. Je moet veel geduld hebben met ze. Jaar in, jaar uit. En het uitdelen van pakketjes moet een eer zijn. Het mogen overigens geen verdachte pakketjes zijn, maar dat terzijde. Je moet behept zijn met onvoorwaardelijke, onbaatzuchtige en oneindige liefde voor het kleine grut. Zonder seksuele connotatie.
Nu ik het zo beschrijf, zakt de moed mij in het schoeisel. Wie staat er zo boven de waan van alledag, nee, boven de waan van alle jaren? Wie kan mijn scepter zwaaien met dezelfde zwier als ik eeuwen heb gedaan?

Ik ben bang voor de laatste pepernoot.