De toekomst van de ruimtevaart hangt aan een nano draadje

Keer op keer lijken sprookjes de toekomst te vertellen, vermomd in raadselachtige verhalen. Het sprookje "Jan en de bonestaak" vertelt over een jongen die in een bonestaak klimt om er boven een luchtkasteel aan te treffen. In de niet al te verre toekomst zal zoiets werkelijkheid worden.

Er is wel eens geopperd om een satelliet die om de aarde draait met de aarde te verbinden door een draad. De satelliet moet stilhangen boven de aarde, in een zogenaamde geostationaire baan boven de evenaar. Via die draad kan een lift nieuwe satellieten de ruimte in sturen of kunnen astronauten het internationale ruimtestation bereiken.

Leuk in theorie, maar de lengte van zo'n draad is zo groot dat die zal bezwijken onder zijn eigen gewicht. Maar met de komst van nanotechnologie wordt het mogelijk nieuwe materialen te ontwikkelen, waaronder uiterst sterke, zeer lichte draden. Daarmee wordt zo'n ruimtedraad een mogelijk alternatief voor de huidige, zeer dure, ruimtevluchten van space shuttle en raketten. Materiaal de ruimte inbrengen kan dan voor een fractie van de huidige kosten, waarmee ruimtestations en maanbases maken bijna een koud kunstje wordt.

Ik vraag me wel af wie zo'n draad, met een lengte van bijna 36.000 kilometer, gaat opruimen, mocht die toch een keertje breken...