Walking with dinosaurs

Vandaag waren Isis en ik in Naturalis, vergezeld door drie dolenthousiaste tienermeiden. We liepen langs en door de evolutie. Imponerende dinosauriërs keken op ons neer. Hun gewicht voelde als het gewicht van honderden miljoenen jaren ouderdom dat elk menselijk begrip te boven ging. Het leven zocht z'n weg in duizenden vormen, vachten, veren en schubben totdat een of andere ramp de ontstane levensboom tot aan de wortel terugsnoeide. Maar blijkbaar kent het leven geen grens aan z'n spontaniteit en begint 't het mooie spel steeds opnieuw. En nu liepen wij er. Die drie meiden waren het bewijs dat de flexibiliteit en creativiteit van het leven nog even sterk is als ooit. Even waren ze deel van de tentoonstelling, als pronkstuk.

En hoe futiel we ons ook voelden, omringd door die zee van tijd en brute zwaargewichten, toch hoopte ik stiekem dat het universum dit keer zuinig om zal springen met deze fantastische levensvorm die mens heet.