De boze brief

Er zijn mensen die de hele dag niks beters te doen lijken te hebben dan het schrijven van 'boze brieven'. Elke instantie kent 'm wel, de boze brief. Vaak is het een ellenlang epistel van wat er allemaal niet deugt en wordt de ontvanger meedogenloos afgebrand. Vaak ook is het niet duidelijk wat nou eigenlijk het doel van de brief is. Gaat het slechts om stoom afblazen, of wordt er gezocht naar een oplossing?

Ik heb deze week drie boze brieven geschreven. Ik dreig dus te gaan behoren tot die kleinburgerlijke bozebrievenschrijversclub en dat is juist het laatste dat ik wil. Liever sta ik overal boven en maak ik me niet druk op de kleine ergernisjes die door de waan van de dag veel groter lijken. Het getuigt van veel meer wijsheid om kritiekloos, haast onverschillig, door het leven te gaan, met je hoofd in de wolken en je ogen gericht op het verre doel voor je. Zodra je boze brieven gaat schrijven, moet je oppassen.

Ik schreef de eerste boze brief naar het tv-programma Opsporing Verzocht (zie mijn stukje eerder deze week). De tweede brief schreef ik aan de Rabobank, die behalve coöperatief te zijn er ook coëxistente administraties op nahoudt. De derde brief is de ergste in zijn soort. Die schreef ik vanavond aan Super de Boer. Ik was het oneens met de inhoud van hun bami-pakket dat voor meer dan 90% uit taugé bestaat, terwijl de groene groente in de verpakking bovenaan ligt, waardoor je de indruk krijgt van een gevarieerde maaltijd.

Ik hoop dat ik de illusie dat ik de wereld kan verbeteren door haar te bevechten snel opgeef en me weer kan terugtrekken in m'n wolkenrijke luchtkasteel.