De tocht
De meest barre overtocht die ooit ondernomen is, vond plaats in de nalente van vorig jaar. De mensen die deze ondernamen, hadden zich van tevoren op geen enkele manier kunnen voorbereiden. Toch bleek naderhand, dat de meesten een of ander idee bij zich droegen, dat genoeg aanknopingspunten gaf om in de meest penibele situaties nog enigszins een licht te werpen op hun mogelijkheden. Dit zou de missie tot een succes maken.
De aanstichter van dit wereldwonder had bedacht, dat het interessant zou zijn als een van de genodigden een kaars mee zou nemen. Die zou dan op het juiste ogenblik gebruikt worden om de gang van zaken te verlichten. Ongetwijfeld een goed idee, maar het lot liet zich ook hier niet dwingen en de omstanders waren genoodzaakt de kaars te laten liggen, zoals ik later zal laten zien.
Maar, om bij het begin te beginnen, waarom zou het niet mogelijk zijn, zo vroeg een jonge talentvolle aankomende journalist zich af, om, zonder planning vooraf, een groep mensen te verzamelen die, getooid met enig enthousiasme en een vleug ijdelheid, een mogelijkheid zou scheppen om te komen tot de grootste uitdaging die de mensheid ooit zou aanvaarden. Met dit idee in gedachten, peilde deze journalist enige van zijn collega’s, die het idee al snel enthousiast overnamen en gezamenlijk begonnen te werken aan de uitvoering ervan.
Dit alles was drie jaar geleden. En vorig jaar was het dan zover. Een groep, bestaande uit vijf dwaze enthousiastelingen, werd losgelaten op een vooraf uitgekozen plek, met slechts één instructie in hun bezit: bij een naderend gevaar moest men de handen ineen slaan en komen tot een krachtig offensief, waarna een volgende aanwijzing zou worden gegeven.
Al spoedig diende zich de eerste mogelijkheid aan. Een huisarts uit Nieuw-Waterlandsmeer had zich bij de groep gevoegd en klaagde over stijve botten. De aanvoerder riep dat ze zich stil moesten houden, want in de verte was iets waarneembaar dat er op zou kunnen duiden dat er mogelijkheden bestonden om te komen tot een directe benadering van wat destijds nog als een twijfelachtige gebeurtenis van de hand zou worden gewezen. Een boom was in dit geval een goede plek om zich even achter schuil te houden. Dat was helaas een verkeerde gedachte. In dit gebied bestaan kleine beestjes die het juist hebben gemunt op gastheren van het soort dat hier alleen in uitzonderingsgevallen voorkomt. Zodra de eerste zijn stekelige draad over de schouder van de aanvoerder wierp, kwam het groepje in beweging, waardoor er een kettingreactie ontstond, met als uiteindelijk resultaat dat een zwerm vogels niet het Waterlandsmeer uitkoos, maar verder vloog en dit gebied achter zich liet.
Enige tijd later kwam men aan bij de grens. Nu was het erop of eronder. In die tijd, hoe kort geleden ook, had men nog geen enkel besef van de gevaren die deze expeditie zou kunnen herbergen. Toch koos men de juiste richting om er het opgegraven voorwerp, de beruchte kaars die één van de leden had weten op te duikelen, heen te smijten. De klacht was namelijk, dat er onduidelijkheid over de te nemen beslissing bestond. Alle reden dus, om zorgvuldig te zijn in deze aanpak. Nu de laatste hindernis echter was genomen, ontstond er een prettige ontspanning en klaarde ook het humeur wat op, dat toch zeker had geleden onder deze erbarmelijke omstandigheden.
En zo kreeg de journalist uiteindelijk toch zijn zin. Iets wat niemand bij de aanvang van deze unieke onderneming had durven denken.
De aanstichter van dit wereldwonder had bedacht, dat het interessant zou zijn als een van de genodigden een kaars mee zou nemen. Die zou dan op het juiste ogenblik gebruikt worden om de gang van zaken te verlichten. Ongetwijfeld een goed idee, maar het lot liet zich ook hier niet dwingen en de omstanders waren genoodzaakt de kaars te laten liggen, zoals ik later zal laten zien.
Maar, om bij het begin te beginnen, waarom zou het niet mogelijk zijn, zo vroeg een jonge talentvolle aankomende journalist zich af, om, zonder planning vooraf, een groep mensen te verzamelen die, getooid met enig enthousiasme en een vleug ijdelheid, een mogelijkheid zou scheppen om te komen tot de grootste uitdaging die de mensheid ooit zou aanvaarden. Met dit idee in gedachten, peilde deze journalist enige van zijn collega’s, die het idee al snel enthousiast overnamen en gezamenlijk begonnen te werken aan de uitvoering ervan.
Dit alles was drie jaar geleden. En vorig jaar was het dan zover. Een groep, bestaande uit vijf dwaze enthousiastelingen, werd losgelaten op een vooraf uitgekozen plek, met slechts één instructie in hun bezit: bij een naderend gevaar moest men de handen ineen slaan en komen tot een krachtig offensief, waarna een volgende aanwijzing zou worden gegeven.
Al spoedig diende zich de eerste mogelijkheid aan. Een huisarts uit Nieuw-Waterlandsmeer had zich bij de groep gevoegd en klaagde over stijve botten. De aanvoerder riep dat ze zich stil moesten houden, want in de verte was iets waarneembaar dat er op zou kunnen duiden dat er mogelijkheden bestonden om te komen tot een directe benadering van wat destijds nog als een twijfelachtige gebeurtenis van de hand zou worden gewezen. Een boom was in dit geval een goede plek om zich even achter schuil te houden. Dat was helaas een verkeerde gedachte. In dit gebied bestaan kleine beestjes die het juist hebben gemunt op gastheren van het soort dat hier alleen in uitzonderingsgevallen voorkomt. Zodra de eerste zijn stekelige draad over de schouder van de aanvoerder wierp, kwam het groepje in beweging, waardoor er een kettingreactie ontstond, met als uiteindelijk resultaat dat een zwerm vogels niet het Waterlandsmeer uitkoos, maar verder vloog en dit gebied achter zich liet.
Enige tijd later kwam men aan bij de grens. Nu was het erop of eronder. In die tijd, hoe kort geleden ook, had men nog geen enkel besef van de gevaren die deze expeditie zou kunnen herbergen. Toch koos men de juiste richting om er het opgegraven voorwerp, de beruchte kaars die één van de leden had weten op te duikelen, heen te smijten. De klacht was namelijk, dat er onduidelijkheid over de te nemen beslissing bestond. Alle reden dus, om zorgvuldig te zijn in deze aanpak. Nu de laatste hindernis echter was genomen, ontstond er een prettige ontspanning en klaarde ook het humeur wat op, dat toch zeker had geleden onder deze erbarmelijke omstandigheden.
En zo kreeg de journalist uiteindelijk toch zijn zin. Iets wat niemand bij de aanvang van deze unieke onderneming had durven denken.
gepost door Felix om 11:24 p.m.
2 Reacties:
Een magisch-absurdistische tocht -Dat is nog eens iets anders dan de Expeditie Robinson of de Peking Express! Ik heb me laten influisteren dat enkele deelnemers aan die tocht later in interviews gruwelijke verhalen hebben verteld over inertie, retrospectieve groepsprocessen, voorwereldlijke monsters en kaarsvet. De pindakaasfabriek vlak bij de grens schijnt volledig met de grond te zijn gelijkgemaakt in ongeveer diezelfde periode. De politie sluit enig verband met deze barre tocht niet uit, maar tast verder in het duister. Ik ben benieuwd of jij daar misschien meer van weet.
Er is inderdaad een grensconflict geweest waarbij een levensmiddelenfabrikant betrokken was, maar daarmee is de kous af. Als er al een verband is, dan is het dat de groep zich na afloop te goed heeft gedaan aan diverse pindakaasgerechten, de plaatselijke lekkernij, maar zonder te betalen huiswaarts is gekeerd.
Een reactie posten
<< Home