Doomsday junkie

Vanmiddag werd er bij ons aangebeld. Een jongeman begon door de intercom een relaas over God en de wereld. Ik zei dat ik geen tijd had. Dat kwam vast een beetje een lullig over op iemand die gelooft dat God de wereld kan scheppen in zeven dagen. Hij had gelukkig een boekje en dat kon hij wel bij me in de bus gooien. Hij vroeg nog op welk nummer ik woonde, wat toch raar was want hij belde bij me aan. Ik hoorde wel dat tijdens het gesprek een aantal mensen de hoorn erop gooiden. Ik was waarschijnlijk de laatste die was blijven luisteren.

Vanavond heb ik het boekje bestudeerd. Er blijkt in de laatste dertig jaar niets veranderd in de manier waarop Jehova's Getuigen de anderen proberen te overtuigen.

Het boekje begint met de wonderen, het leven op aarde en het universum boven ons, en dat daar eigenlijk een God voor nodig is om dat voor elkaar te krijgen. Het universum wordt beschreven als een goedlopend uurwerk, overigens een achterhaalde vergelijking (tactiek: het onvermijdelijk maken van God).

Vervolgens wordt op het lijden ingegaan, een belangrijk stokpaardje van ongelovigen: als er een God is, waarom is er dan zoveel leed? Het argument luidt dat het lijden is ontstaan omdat Adam en Eva ongehoorzaam aan God waren. Het lijden is om te laten zien wat er gebeurt als je buiten Gods regels treedt. Dat geldt helaas ook voor mensen die van geboorte tot dood niets kwaads in de zin hebben, de erfzonde maakt geen uitzondering (tactiek: het verklaren van ongerijmdheden).

Dan wordt er een wereldramp voorspeld. Voor degenen die zich niet op tijd tot God bekeren zal dit hel en verdoemenis betekenen, voor de gelovigen is het juist een plezierige tijd omdat de nieuwe tijd zich hiermee aankondigt. Dit wordt geïllustreerd met hevig onweer op de achtergrond en lachende mensen op de voorgrond die naar iets opkijken dat licht geeft (tactiek: overtuigen dat je de boot niet mag missen).

Dan wordt de paradijselijke toestand na de rampspoed beschreven. Alle doden uit het verleden staan op en er zal geen hongersnood meer zijn, hoe moeilijk dat ook te verenigen lijkt. Dieren eten elkaar niet meer op, ondanks gespecialiseerde carnivorische gebitten en darmstelsels (tactiek: een worst voorhouden).

Tot slot wordt gezegd dat er geen tijd meer te verliezen is (tactiek: druk op de ketel).

Het wrange aan dit alles is dat ik best in God wil geloven, maar dat de Jehova's Getuigen me het zo wel erg moeilijk maken. Hadden ze een wat realistischer verhaal gemaakt, dan hadden ze veel meer zielen kunnen redden.

Ik ben bang dat deze jongen over een tijdje weer zal aanbellen en zal vragen of ik het boekje gelezen heb. Ik weet dat een gesprek zinloos zal zijn. Hij zal mij proberen te overtuigen en ik zal hem willen overtuigen.

Ik moet denken aan een scène uit de film Paris, Texas. Travis, een eenzame, melancholische man, loopt over een brug met snelwegen langs en onder hem. Muziek van Ry Cooder klinkt en in de verte hoor je de stem van een man die op zeer fanatieke en hopeloze manier hel en verdoemenis predikt, schreeuwend. Travis staat even bij de man stil, die zijn preek zonder toehoorders afsteekt, met als publiek slechts een drukke verkeersweg onder hem. De gedrevenheid van de man is lachwekkend en meelijwekkend tegelijk. De man ziet Travis niet staan. Dan vervolgt Travis zijn weg weer. Mooi! De schoonheid zit hem erin dat de muziek je dwingt het geheel op een hoger plan te bekijken. Je beseft dat ook degene die predikt deel is van de wereld. Ik heb het geluidsfragment niet paraat, luister hier naar een surrogaat ervan.