Reageerbuis: Belfloor & Bonnevu

We hebben zoveel gelezen over reuzen, die lelijke dingen deden, dat we ons een braven reus haast niet kunnen voorstellen. En toch bestaan er goede reuzen, zoals uit dit boek blijkt, want Belfloor en Bonnevu zijn beste lui, die nooit iemand kwaad hebben gedaan!

Als je in een huis opgroeit, waar een generatie voor jou ook opgroeide, dan word je vanzelf iemand van de oude stempel. Want kinderboeken hoefden niet gekocht te worden: die waren er al. Dus las ik Belfloor & Bonnevu, uit 1939.

Blijkbaar werd de jeugd van toen bang gemaakt met verhalen over kwaadwillende reuzen. Schrijver A.D. Hildebrand zag z'n kans schoon om het op een andere boeg te gooien. Twee vriendelijke reuzen, broers, die op een berg woonden, waar aan de voet ervan een beetje bangig volkje woonde dat de reuzen uiteindelijk toch wist te waarderen.

Ongemerkt bleek je samen met dat volkje van die reuzen te zijn gaan houden.

De boeken, met ouden spelling, las ik ademloos. Dat mijn opgroeiende moeder, oom en tante dat ook deden, blijkt uit plakband, ezelsoren en ingekleurde zwartwittekeningen. Ik had pas laat door dat de tekeningen ingekleurd waren. Ik dacht dat de krassige stiftstrepen hoorde bij de unieke vormgeving van Het Boek.

Ik las ze niet een keer, maar honderd keer. Bij gebrek aan beter. De kracht zit 'm in de herhaling. Langzaam zakte het verhaal dieper m'n hersenpan in totdat de reuzen werkelijker werden dan de werkelijkheid.

Dat er nog een derde reus bestond zoals in een tweede boek viel te lezen, die de twee reuzen imponeerde door te vliegen met zelfgemaakte vleugels, ging buiten alle voorstellingsvermogen van m'n toch al op de proef gestelde kinderziel. Het kwam niet bij me op dat het maar een kinderverhaaltje was. Misschien kwam dat wel door de realistische tekenstijl van George van Raamdonck.