Model van de werkelijkheid

Wetenschappers hebben nog geen totaalplaatje van de werkelijkheid. Witte plekken op de landkaart liggen nog braak. Ruimte voor bureaufilosofen om met een hoop flauwekul te beredeneren hoe het nou allemaal écht in elkaar zit. Ook ik draag er graag mijn steentje aan bij.

Ik zit met een idee dat me niet meer loslaat... tenzij ik het blog. Het begon allemaal met het idee dat tijd, op macroscopische schaal, niet bestaat, maar het product is van circulaire subatomaire tijd. In die subatomaire tijd vinden interacties plaats tussen deeltjes die op zich omkeerbaar zijn, maar omdat die interacties op hun beurt weer interacteren met processen in hun omgeving, ontstaat er op grotere schaal een niet omkeerbare wanorde. Zie mijn blogs hier en hier.

Nog fundamenteler dan de omkeerbare subatomaire procesjes zijn de procesjes die plaatsvinden in het vacuüm. Het vacuüm bevat ontelbare virtuele deeltjes die spontaan ontstaan en weer vernietigd worden. Ook omkeerbaar, maar dit keer tevens onwaargenomen. Netto levert dat vacuüm op.

Elk deeltjesproces dat in zijn geheel geen invloed uitoefent op de rest van het universum kan als virtueel beschouwd worden. Er hoeft geen grens te zijn aan de grootte van een virtueel proces, maar omdat lichtdeeltjes en atomen het hele universum doorkruisen, is er maar weinig plek is om niet waargenomen te worden (ik neem gemakshalve als definitie van waarneming dat er sprake is van een niet meer uit te wissen beïnvloeding van het universum).

Er is dus een duidelijke scheidslijn te trekken tussen virtuele deeltjes en reële deeltjes: als het deeltje de rest van de omgeving permanent beïnvloedt, is het een reëel deeltje, anders virtueel en kun je net zo goed zeggen dat het nooit bestaan heeft.

Deze scheidslijn, waarop een deeltje soms virtueel blijft (en terugvalt naar Sprookjesland), soms reëel wordt (en in de Grote Boze Mensenwereld terechtkomt), lijkt op de waarnemingshorizon bij zwarte gaten waarbij Hawkingstraling ontstaat. Hawkingstraling ontstaat als een virtueel proces, zoals dat in het vacuüm voorkomt, uiteengereten wordt door de zwaartekracht van het zwarte gat. Het ene deel keert terug naar het zwarte gat en blijft daarmee virtueel, het andere deel ontsnapt aan de zwaartekracht en wordt reëel.

Dit virtuele gebied is onbeperkt in energie en de oorzaak van alles wat we om ons heen zien. Het is per definitie onkenbaar. Rond dit virtuele gebied ligt een laag dat we bewustzijn kunnen noemen: hier worden we nieuwe deeltjes gewaar (de niet meer uit te wissen beïnvloeding van het universum). Vanaf dat moment zijn de deeltjes officieel geboren en komen terecht in ons universum, dat niet meer is dan een vergaarbak van reëel geworden deeltjes (of beter: procesjes). Zolang de deeltjes ons kunnen beïnvloeden zijn ze reëel en behoren tot ons universum. Verdwijnen ze voorbij de rand van ons universum (17,3 miljard lichtjaar van ons vandaan) dan zijn ze opnieuw virtueel te noemen.

Zo, het is eruit. Ik kan weer rustig slapen.