De neurochirurg

De patiënt was niet helemaal goed bij z'n hoofd. Een kwestie van opereren zouden we tegenwoordig zeggen, maar in die tijd was het behelpen. De neurochirurgie stond nog in de kinderschoenen.

Een jonge, briljante arts wilde het wel proberen. De patiënt werd onderzocht en de kans op een succesvolle ingreep bepaald. Die was niet groot, maar hoe de afloop ook zou zijn, de wetenschappelijke vooruitgang zou er wel bij varen. Dat werd de patiënt niet verteld natuurlijk.

De grote dag was daar. De patiënt lag op de operatietafel en was met grote hoeveelheden whisky tot bedaren gebracht. De anesthesie stond namelijk ook nog in de kinderschoenen. Via een soort appelboor verschafte de neurochirurg zich toegang tot de herseninhoud, daar waar de zieke cellen zich ophielden.

De chirurg pakte een houten stokje. "Nu komt het erop aan", zei hij tot het groepje studenten dat zich rond de operatietafel had opgesteld, "om goed te prikken en voorzichtig te roeren". Langzaam gleed het stokje de grijze massa binnen. De patiënt begon te giechelen. "Reflexen", zei de chirurg en begon toen langzaam te roeren. Toen trok hij voorzichtig het stokje terug. Hij hield het stokje omhoog en tuurde ernaar. Een grijsgroenig snotterige substantie was aan het stokje blijven plakken.

"Daar zullen we het hebben", zei de chirurg, "alle gekheid op een stokje!"