Eurovisie boycot

Gordon had nog niet gezegd dat hij het Eurovisie Songfestival zou boycotten als de Russische politie buitensporig geweld tegen demonstrerende homo's zou gebruiken, of minister Plasterk en de NOS sloten zich bij zijn woorden aan. Niet echt sportief.

Niet sportief, omdat dit een paar maanden geleden met de Olympische Spelen in China not done zou zijn geweest. Politiek en sport, dat moet je scheiden. De Spelen misbruiken voor een politiek statement, dat is misplaatste spelbrekerij. En dus konden de Spelen ongestoord doorgaan, zonder boycot. Tegenstanders van zo'n boycot verklaarden dat de mensenrechten beter gediend waren door China te betrekken bij onze westerse cultuur. Maar dat dat niets heeft opgeleverd, blijkt wel uit China's chantagepogingen om te voorkomen dat Nederland de Dalai Lama ontvangt op 5 juni a.s.

Van een felle discussie rond een boycot is weinig te bekennen waar het 't Eurovisie Songfestival betreft. Iedereen is het er over eens dat een boycot tenminste een signaal geeft, zo leren we Poetin eens een lesje.

Waarom deze dubbele moraal? Dat mag duidelijk zijn: we hebben niets te verliezen. Onze inzet is slechts deelname aan het Songfestival, dat in Nederland nou niet bepaald hoog op de ranglijst van belangrijke evenementen staat.

Als we nou ook zo principieel zijn als onze inzet een keer wél hoog is, mogen we ons écht Toppers noemen.