Op de schaal van Carnivoor

De meerderheid van de mensheid bezondigt zich aan het eten van vlees. Niet zo slim want daardoor ontstaat er een tekort aan landbouwgrond om alle monden in de wereld te voeden. Maar daarnaast zorgt het eten van vlees voor dierenleed.

Niet het leed dat ontstaat als dieren elkaar in de vrije natuur opeten, wat gruwelijk en kortstondig is, nee, het leed van de intensieve veeteelt, wat ook gruwelijk maar langduriger is. Hadden dieren maar geen hersens, dan was er niets om je schuldig over te voelen. Maar voordat het zover is -we kunnen binnenkort waarschijnlijk dierloos vlees in een laboratorium kweken, zie dit artikel-, bedacht ik de schaal van carnivoor, waarmee je kunt uitrekenen hoe erg het is dat je een bepaald dier leed berokkent vanwege zijn vlees.

Een dier zonder hersens kan geen leed ervaren. En een dier met veel hersens heeft meer besef en bewustzijn om te concluderen dat het lijdt. Dus de eenvoudige stelregel is hier: hoe meer hersens hoe meer leed. Maar als dat leed honderden kilo's vlees oplevert is dat minder een bezwaar dan als het slechts enkele grammen zou opleveren. Het leed moeten we dus afzetten tegen het lichaamsgewicht.

Dolfijnen, mensen en muizen zijn het ergst om op te eten. Als het minst komen walvissen en kippen uit de bus. Die Chinezen zijn zo gek nog niet!