Vierde dimensie

Stel je eens voor dat we mieren zijn die rondlopen op een globe. Eén mier loopt omhoog en komt aan bij de Noordpool, een andere mier loopt omlaag, passeert de Zuidpool en komt uiteindelijk ook aan bij de Noordpool. Voor ons niets vreemds, maar voor de mieren, die de globe nog nooit van een afstand hebben gezien en er daarom vanuit gingen dat het oppervlakte van de globe volkomen plat was een gekke gewaarwording.

Stel je nu eens een wolkenloze sterrenhemel voor, bij voorkeur op een mooi tropisch strand met een cocktail in je ene hand en je liefste lieveling in je andere hand. Je kijkt zover je bijziendheid het toelaat de oneindigheid van de hemel in. Zover je kunt zien niets dan sterren. Omdat je altijd het wetenschapskatern van het plaatselijke sufferdje doorleest weet je dat het heelal ooit begonnen is als oerknal, Big Bang. Het heelal begon als een speldenpuntje dat heel snel uit elkaar spatte en zo groot werd als het nu is. Ook weet je dat hoe verder je kijkt, hoe verder je in het verleden kijkt, omdat het licht nou eenmaal tijd nodig heeft om je bijziende ogen te bereiken.

Ineens snap je hoe ons universum is gekromd in een vierde dimensie! Als je maar ver genoeg kijkt, zul je het universum zien toen het nog een speldenpuntje was. Het maakt niet uit in welke richting je kijkt. Ook mensen aan de andere kant van de Aarde, die voor jou af gezien omlaag de hemel inkijken, kijken naar hetzelfde speldenpuntje. Alle wereldlijnen, omhoog, omlaag, naar links, naar rechts, vooruit, achteruit leiden naar één punt, de universele Noordpool. Alfa en omega!

Als je wakker wordt uit je filosofische mijmering, zie je dat je liefste lieveling het aan het aanpappen is met een gebruinde, gespierde inboorling. Tijd om voor alfa-mannetje te spelen en je omega mee te sleuren het hotel in.