Lotta data little clue

We leven in een informatiemaatschappij. Maar meer informatie leidt niet vanzelfsprekend tot meer inzicht. De data die we ontvangen is onsamenhangend want het komt uit veel verschillende bronnen, bronnen die elkaar vaak ook nog eens napraten. Zo ontstaat een soort spiegelkamer of echoput. De herhaling die in de data vervat zit, kan dan abusievelijk als inzicht worden ervaren. Het is a lotta data, but little clue.

Men heeft wel behoefte aan lotta clue. Daarom is er de televisie-soap. Little data, lotta clue. Lekker met weinig informatie uren aan de slag en maar dwarsverbanden leggen. Heel therapeutisch in het braakliggende terrein dat in ons brein is ontstaan door het data-bombardement.

Door de wereld te simplificeren ontstaat een geruststellende orde waarin je tenminste weer weet waar je aan toe bent. Het is een klein speeltuintje in een drukke bebouwde kom. De wipkip is comfortabel genoeg om er lang op te blijven zitten, ook al legt die geen eieren.

Little data leidt tot lotta clue. De waarde van die clue's zal in de meeste gevallen helaas recht evenredig zijn met de hoeveelheid data die tot die clue's leiden. Of is het ook mogelijk om uit weinig data waardevolle clue's te halen, als een soort informatie-perpetuüm-mobilé?

Wat als een priester met een afstandsbediening de gebrandschilderde afbeelding op het raam van zijn kerk kon wisselen? Leidt dat tot meer clue's of tot minder?