Facing the photograph

Kijk eens naar oude filmbeelden, bijvoorbeeld van ver voor de tweede wereldoorlog. Mensen lopen over straat, druk bezig met hun alledaagse werkelijkheid. Door het versnelde afspelen lijkt hun bezetenheid met het leven van alledag nog intenser.Maar niemand van hen is waarschijnlijk nog in leven. We kijken naar een schaduw van wat er ooit was, een vage echo. Waar ze ook mee bezig waren, zij zijn er niet meer. Al wat rest is stilte. Hun bezigheden lijken nu nutteloos, zonder gevolg voor ons.

Als je zo naar filmbeelden gekeken hebt, ontkom je er niet aan op diezelfde manier het leven van nu te bekijken. Wat we ook doen, hoe we ons ook gedragen, na een aantal decennia is er hooguit foto- of filmmateriaal van ons overgebleven. De stilte die dan is ontstaan, is eigenlijk nu al hoorbaar. Ook al sta je middenin een houseparty, de muziek is bij lange na niet hard genoeg om die stilte te verdrijven. Als je oren hebt om het te horen.

Ik zie het in de ogen van Robbie Williams. Ook hij hoort die stilte als hij in een volle Arena staat. Het geeft een extra dimensie aan zijn succes. Hoor je die stilte, dan kan het je angst inboezemen en je kunt ervoor op de vlucht slaan. Of het geeft je een kans je spiritualiteit te ontwikkelen en te beseffen dat niets materieels er eigenlijk toe doet.